Η Ιθάκη μας...απαχαιρετηστήριο στον Μύρωνα

Φίλε Μύρωνα:
Ποτέ δεν υπήρξαμε φίλοι. Ήμασταν απλώς γνωστοί. Υπήρχε μια υπόγεια συμπάθεια μεταξύ μας. Η κορυφαία στιγμή, η πρώτη φορά που βρεθήκαμε στον χώρο δουλειάς. Νέος συνάδελφος εγώ τότε. Μου βαλες για το "καλωσόρισες" τσίπουρο στο ποτηράκι μου. Τσούγκρισες και μαζί μου και μου πες με ένα καλόκαρδο μελαγχολικό χαμόγελο (πάντα ρε μπαγάσα ενώ είχες καλόκαρδο χαμόγελο είχε και μια μελαγχολία) "αυτή είναι η Ιθάκη μας". Πήρα θάρρος ως καινούργιος συνάδελφος, ανέβασα στροφές και συνειδητοποίησα που είμαι. Σε μια από τις "Ιθάκες" μου... η "Ιθάκη" μου... θα σε γελάσω. Ξαφνικά πέθανες. Μαυροφορεμένος ο κόσμος στην κηδεία σου. Μαυροφερεμένοι όλοι. Σοκαριστικό το γεγονός του φευγιού σου. Όλοι το παίζαν φίλοι, μιλώντας σε ανθρώπους που σε ξέραν λιγότερο και θέλαν να μάθουν κάτι παραπάνω για σένα, λες και ήταν κολλητοί σου. Ακόμα και σε κηδείες μούρη προσπαθούμε να πουλάμε...
Μύρωνα εγώ δεν ήμουν φίλος σου. Δεν είχαμε πολλά πάρε-δώσε . Όμως η "καλημέρα" που ανταλλάσσαμε έδειχνε μια αλληλοεκτίμιση. Με ρώτησαν πολλοί για σένα γιατί υπέθεσαν ότι λόγω δουλειάς σε ήξερα καλά!
-Όχι ρε μάγκες. Δεν είμασταν κολλητάρια με τον Μύρο. Δυο τσικουδιές να 'πιαμε στο πόδι και δυο καλαμπούρια να ανταλλαξαμε. Το μόνο που λυπάμε είναι ότι δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω καλύτερα. Μα τώρα έφυγε και είναι αργά. Τουλάχιστον ρε γμτ να γνωριστούμε οσοι είναι να γνωριστούμε πριν μας φυτέψουνε.